سلام مولای مهربان من!
جانم به قربان نگاه منتظرت که چشم به راه عاشقی دل خسته ای تا بیاید و برایت به نامت کمی از عشق بگوید.
خودم مینویسم
خودم برایت عشق نامه ها می نویسم در غیبت، تا اهل زمین بدانند؛ من جز به عشق مهدی(عج) نفس هم نخواهم کشید.
مولاجان!
برایت از عشق مینویسم
از همان اشتیاقی که در عمق نگاه آسمانی ات برای ظهور داری.
از عشق می نویسم
از همان بارانی که سحرگاه آدینه ها از گوشه چشمان مهربانت بر عبای آسمانی ات می چکد.
از عشق می نویسم مولای من! از همان عشقی که شب های جمعه مرا پا به پای «امن یجیب» های عاشقانه ات در مسجد کوفه، بیدار نگه میدارد.
از عشق مینویسم عشق من!
از همان عشقی که نیمه شب های زمین، بر اهل زمین هدیه می کنی تا کمی آرام بگیرند و آسوده بخوابند.
از همان عشقی می نویسم که هزاران سال است تو را برای من در زمین چشم انتظار نگه داشته تا من به آستان نگاه آسمانی ات برسم و مهدوی شناسی بیاموزم.
از چه بنویسم؛ از همان عشقی می نویسم که در واژه واژه نام مبارکت نهفته است که؛ مهدی یعنی هدایتگری مهربان در خلقت...
مهدی یعنی مولایی دل نگران برای هدایت شدن انسان ها.
مهدی یعنی ولی اللهی نمونه در هستی.
مهدی یعنی عشق، یعنی عاشقی دلسوز به بلندای ابدیت در آفرینش.
مولای من!
عشقم تقدیم وجود مبارکت عزیز من!
لطفی بکن دوباره ببار از شهابها . . . . . . . . . . . . . . پایان بده به سیطره اضطراب ها...
در دفترم به یاد تو نرگس کشیده ام . . . . . . . . . . . . . . نرگس هم از فراق تو دلگیر شد بیا
خبر رسید که تو با بهار می آیی . . . . . . . . . . . . . . در انتظار تو من تا بهار خواهم مرد